Afgelopen zondagmiddag vond in De Deel van woongemeenschap De Kamp een informatieve en indrukwekkende aflevering plaats van de zogenoemde College Tour van GroenLinks Bunnik. De bijeenkomst was goed bezocht met veertig deelnemers. Ditmaal waren er twee gastsprekers: Anneke Visscher, coördinator van Vluchtelingenwerk-Samenspraak Bunnik en Mohannad Sharrouf die vorig jaar uit Syrië gevlucht is en nu uiteindelijk in Bunnik een nieuw (tijdelijk) bestaan opbouwt.
GroenLinks Bunnik organiseert een aantal keer per jaar een 'college tour' waar leden hun passie en/of expertise delen met anderen. Dit leidt tot boeiende en inspirerende middagen.
Zondagmiddag 15 november stonden de vluchtelingen als onderwerp centraal. Velen vragen zich af wat iemand doormaakt als hij of zij huis en haard besluit te verlaten en wat we zelf concreet voor vluchtelingen kunnen doen. Centraal stond de vraag hoe een vluchteling dit zelf beleeft. Ook was er aandacht voor de wijze waarop de opvang en verdere zorg voor vluchtelingen met een verblijfsstatus in Nederland, en specifiek in de gemeente Bunnik, verloopt.
Anneke Visscher ging namens Vluchtelingenwerk-Samenspraak in op de wijze waarop vluchtelingen, zodra zij een verblijfsvergunning hebben, worden ondersteund bij hun integratie in Nederland. Vluchtelingenwerk-Samenspraak vormt de schakel tussen COA, instanties zoals UWV en de vluchtelingen zelf. Opvallend is dat dit werk voor het overgrote deel door vrijwilligers gedaan wordt. Anneke is als coördinator de enige betaalde kracht bij Vluchtelingenwerk-Samenspraak Bunnik en helpt met het toewijzen van woonruimte en het opstarten van de integratie. Vluchtelingenwerk-Samenspraak zorgt met 12 vrijwilligers momenteel voor de integratie van 46 statushouders in de gemeente Bunnik. Dit zijn er bijna twee maal zo veel als enkele jaren terug. Voor volgend jaar verwacht Anneke een verdere toename van het aantal statushouders tot ruim 50 personen.
Vanuit Vluchtelingenwerk-Samenspraak helpen taalcoaches met het leren van Nederlands. Maatschappelijk begeleiders helpen de nieuwkomers om de weg te vinden in het Nederlandse woud van de procedures, regelingen, huur en belastingen. De eerste levensbehoeften zijn, na een dak boven het hoofd, dan ook niet zozeer een bed, stoel of tafel, maar eerder een fiets en een werkende PC en internetverbinding.
In de discussie met het publiek gaf Anneke te kennen dat er na de eerste fase van inburgering voor veel statushouders een gat dreigt te vallen in hun weg naar de arbeidsmarkt. Dit terwijl werk juist de sleutel is naar verdere integratie en economische zelfstandigheid. De belangrijkste uitkomst van de discussie was dat vooral hulp van vrijwilligers en organisaties om mensen aan het werk te krijgen nodig is. De ook bij de bijeenkomst aanwezige burgemeester Ostendorp voegde hier aan toe dat het vorig jaar getekende “Verbond van Bunnik” hier ook uitkomst biedt. De binnen dit verbond gemaakte afspraken tussen gemeente, ondernemers en vrijwilligers zijn er op gericht mensen om met een afstand tot de arbeidsmarkt in het algemeen aan het werk te krijgen en houden.
Na de pauze vervolgde de College Tour met het persoonlijke verhaal van Mohannad Sharrouf.
Mohannad studeerde in Syrië Engelse taal en literatuur en werkte als docent, gids en tolk. “In Syrië zijn de meeste mensen goed opgeleid en welvarend. Ik verdiende een goed inkomen en had een mooi huis.” Het verhaal van zijn vlucht begint bij het uitbreken van de Arabische Lente in 2011, waarbij hij optimistisch was over de spoedige val van het regime Assad. Hij had echter de pech om een uitgesproken mening te hebben over vrijheid en democratie en was bereid om de revolutie met woord en daad te steunen. Maar “de muren hebben oren. Je kunt absoluut niet praten over politiek. De repressie is heftig. Als mensen verdwijnen mag je niet naar ze vragen. Mijn oom zat 6 jaar in de gevangenis omdat hij bij een bijeenkomst sprak over het verbeteren van wegen in een dorp. Hij had het gewaagd om zelfstandig na te denken.” Na eerst naar Libanon gevlucht te zijn, besloot hij tenslotte om via Algerije en Libië naar Europa over te steken. Hierbij maakten vooral de beelden die Mohannad opriep van rechteloosheid en kwetsbaarheid als mens zonder staat en zonder steun indruk op het publiek. “We reisden 20 of wel 30 uur in de laadruimte van een Toyota Pick Up door de Libische woestijn. Onder de brandend hete zon zonder beschutting. Je bent volledig overgeleverd aan de mensensmokkelaars. Als in de woestijn je einde komt zal niemand het weten.” Mohannad was op weg naar een vriend in Zweden, maar zijn reis eindigde (ongepland) in Nederland. Daar is hij nu nog altijd dankbaar voor.
Wat hem in Nederland opviel, was de manier waarop hij oprecht als mens werd behandeld en de betrouwbaarheid van het opvangsysteem: Politieagenten die niet corrupt bleken, IND-medewerkers die zich grondig van hun vak bekwamen om het kaf van het koren te scheiden onder de vluchtelingen. “Vluchtelingen zeggen onderling dat er met de IND niet te sollen is. Ze zorgen dat de juiste mensen de samenleving ingaan.” Het werkt niet altijd even snel, maar het werkt.
Toen hij uiteindelijk een verblijfsvergunning kreeg, is Mohannad via Vluchtelingenwerk-Samenspraak in Bunnik geland. Mohannad is de groep vrijwilligers zoals zijn maatschappelijk begeleider en zijn taalcoach niet alleen uitzonderlijk dankbaar, hij beschouwt ze als een belangrijk onderdeel van zijn sociale netwerk waaraan hij intussen druk verder bouwt. De eerste prioriteit is om Nederlands te leren. “We zijn allemaal van binnen hetzelfde, ons verschil is de taal.” Afgelopen weken is hij eindelijk herenigd met zijn geliefde die na opvang in Ter Apel, in Bunnik met hem kon trouwen.
Emotioneel vertelt Mohannad over de situatie in zijn land. “De vliegers van het regime bombarderen dag en nacht. De wereld kijkt toe terwijl we ons land en onze toekomst verliezen. We willen leven als andere mensen, zonder bang te zijn.” Mohannad is vastberaden om, zodra de revolutie -zoals hij de situatie in Syrië nog steeds bestempelt- zich heeft voltrokken, terug te keren naar Syrië en het land daar weer op te bouwen. Zodra het mogelijk is, zou hij de Bunnikse gemeenschap die hem hier heeft opgevangen daar het liefst net zo hartelijk welkom willen heten en hen zijn vaderland net zo van binnen willen laten kennen als hij nu zijn gastland leert kennen.